بسمه تعالی

قِدیما  یادِش  بخیر  چه  روزگار  خُوبی  بید

                                                                     صاحبا و پِسینای پُراز صفای دِرِبید

مَردُمِش  ساده  بیدَن   تو   دلاشون  کینهَ   نَبید

                                                                      بخدا دستی نبید که تو کَفِش پینَه نَبید

مثل اشک چشم می موند اُو کریزَ وقتی می مَد

                                                               اُنقُذَر زِلال و یخ بید که لِوامون یخ می زد

کیزهَ و کُماجدونا بید که اَزش پر اُو می رفت

                                                           زَنا ایقد می موندن که غذاشون غِدُو می رفت

سر جوقَه نمی دونی چه محشری به پا می رفت

                                                         رخت و دیگ و قابلامه تو ای اوَ یِجا می رفت

یه  اسیلی داشتیم و سِنیبرا دِیرُو بَرش

                                                                         بیدای قد کشیده مثل عروس بالا سرش                                        

گِندوما  و کاکولا  تو دشتَ تا  قدِ آدم

                                                    تاق می بستن سر می زاشتن همگی رو شون هم

اُو جُوقه وقتی می رفت تو جَعدِه چال نُخودا

                                                             پاهامون گلی مر رفت و پاچاهامون بخدا

غُروبا  مردای دی از کُما چیندن می مَدن

                                                       خود خَرا و خلوارا و هر چی چیندن می مَدن

گوسفندا که ور می گشتن  دیس دیسا به پا می رفت

                                                            بُزا  و  بَره  میشا  تو آغلا  یِجا  می رفت

  پی  گوسفند  غریب روی  بونا  جار  می زدن

                                                             تا که پیداش بکنن تو ایونا جار می زدن

چی چی سرو صدا به پا بید صاحبا تو جا گوگله

                                                            توی کیچه ها بلند بید صدای ده سر گله

شِِِوای  مَهتابی  و  خوب  و  خُنکِ  خَرمِنا

                                                              گِندوما  کُپه  بیدن  مثل طلا تو خَرمِنا

تِندُورا آتیش بیدَن شیرا تو دیگا قُل می زد

                                                                                                          دل آدم اُو می رفت وقتی دوراغا قُل می زد

ماستای خاله خاور شیرین و خوشمزه بیدن

                                                                سر شیر و نون دَستیا آماده  گِزَه  بیدن

تاپواشون پرِ آرد تو سفرهاشون پر نون

                                                                قربون قد و بالاو کشک و دوغِ ننه جون

ای خدا یادش بخیر میا و دشت گل گازون

                                                                خودمون مقصریم هیچی نمونده ازشون

لی کََریزِ گل گازون یه آتیش و یه دَبُوری

                                                   چایی وقتی قُل می زد هوس می کردیم چه جوری

زیر سایه بیدا قاتق تولا چه کیفی داشت

                                                  خستگیشِ در می کرد هر کی که اونجه پا میزاشت

اِگِه تو بهشت می خی  وخی  برو دِریز بالا

                                                             اِگه  اونجا  نَرفتی  رو  سرت  رفته  کالا

کِنار چشمه سفید و روی مَرغه بشینی

                                                                  گلای  سَرنگین  و کار  خدا رِ بِبینی

موسیلا قَد کشیدن مثل کاوو رو گدارَه

                                                               که آدم دلش نمی یاد رو زمین پا بزارَه

مو که هر کی باشیم هر جا باشیم وطنمون دِرِبیدَ

                                                                   توی رگ و پوستمون تو تنمون دِربیدَ

دِرِبیدُ دوست داریم با مردمون با صفاش

                                                                 قُربون دریزبالا و تن تاغون و او هواش

سعیدی اهل دِلَ قِصیه دلتنگی می گَه

                                                               دره بیدِ دوست داره حدیث یک رنگی می گَه

نظرات شما عزیزان: